درباره این برنامه
مجموعه ای عالی از شایاری میر تقی میرمیرمحمد تقی میر (بهمن 1725 - 20 سپتامبر 1810) ، همچنین به میر تقی میر یا "میر تقی میر" معروف است ، شاعر اردو از قرن هجدهم هند مغول ، و یکی از پیشگامانی است که خود زبان اردو را شکل می دهد . وی یکی از شاعران اصلی مکتب دهلی غزل اردو بود و از او بعنوان یکی از بهترین شاعران زبان اردو یاد می شود. تخالوس (نام قلم) او میر بود. وی قسمت آخر زندگی خود را در دربار اسف الدوله در لاكنو گذراند.
منبع اصلی اطلاعات مربوط به زندگی میر ، زندگی نامه او ذکر میر است ، که از کودکی تا آغاز اقامت در لکنو را در بر می گیرد. با این حال گفته می شود که آنچه بیش از آنچه که فاش می کند پنهان می کند ، با مطالبی که بدون تاریخ یا بدون ترتیب زمانی ارائه شده اند. بنابراین ، بسیاری از "جزئیات واقعی" زندگی میر همچنان مورد حدس و گمان است.
میر در آگرا ، هند (که در آن زمان اکبرآباد نامیده می شد و توسط مغول ها اداره می شد) در اوت یا فوریه 1723 متولد شد. پدربزرگ او از حجاز به ایالت حیدرآباد ، سپس به اکبرآباد یا آگرا مهاجرت کرده بود. فلسفه زندگی او در وهله اول توسط پدرش ، میر عبدالله ، مردی متدین و دارای پیروان زیاد شکل گرفت ، که تأکید او بر اهمیت عشق و ارزش شفقت در طول زندگی با میر باقی ماند و شعر او را آغشته کرد. پدر میر در حالی که شاعر در نوجوانی بود درگذشت. میر چند سال پس از مرگ پدرش ، آگرا را به مقصد دهلی ترک کرد تا تحصیلات خود را به پایان برساند و همچنین مشتریانی را پیدا کند که به او پیشنهاد حمایت مالی می کردند (بسیاری از مراجع میر و رابطه او با آنها را مترجم وی C. M. Naim توصیف کرده است).
برخی از محققان دو مثنوی میر (شعرهای داستانی بلند که به صورت دوبیتی قافیه شده اند) ، مlatملت الاشق (مراحل عشق) و خواب و خیال میر ("چشم انداز میر") را که در اول شخص سروده شده اند ، می دانند الهام گرفته از اوایل عشق میر ، اما به هیچ وجه مشخص نیست که این گزارش ها از عشق پرشور یک شاعر و سقوط به جنون چقدر زندگی نامه است. به ویژه ، همانطور که فرانسیس دبلیو پریچت اشاره کرد ، پرتره دقیق میر از این مثنوی ها باید در کنار تصویری که توسط اندالیب شادانی ترسیم شده است ، تحقیق کند که شاعر بسیار متفاوتی را نشان می دهد ، به بیداد گرایی بی بند و باری در بیت خود ارائه می دهد.
میر بیشتر زندگی خود را در دهلی مغول گذراند. کوچا چلان ، آدرس آن زمان در دهلی قدیم بود. با این حال ، پس از اخراج هر ساله احمد شاه ابدالی از دهلی ، از سال 1748 ، سرانجام به دعوت حاکم ، وی به دربار اصف الدوله در لکنو نقل مکان کرد. او که از دیدن غارت محبوب دهلی خود مضطرب شده بود ، از طریق برخی از دوبیتی های خود احساسات خود را باز کرد.
میر در سال 1782 به لاكنو مهاجرت كرد و تا پایان عمر در آنجا ماند. اگرچه اسف الدوله مورد استقبال مهربانانه وی قرار گرفت ، اما متوجه شد كه وی توسط درباریان لاكنو به عنوان یك روش قدیمی قلمداد می شود (میر ، به نوبه خود ، شعر جدید لكنو را تحقیر می كرد ، و كار شاعر جورعات را رد كرد زیرا فقط "بوسیدن و نوازش کردن"). روابط میر با حامی خود به تدریج تیره شد و سرانجام ارتباطات خود را با دربار قطع کرد. میر در سالهای آخر زندگی خود بسیار منزوی بود. سلامتی او شکست خورد و مرگ نابهنگام دختر ، پسر و همسرش او را بسیار ناراحت کرد.
وی در جمعه ، 21 سپتامبر 1810 ، در اثر مصرف بیش از حد مواد خالص درگذشت. در زمان معاصر هنگامی که مسیرهای راه آهن بر روی قبر او ساخته شد ، نشان محل دفن وی برداشته شد.
غالب و زائق رقبای معاصر بودند اما هر دو برتری میر را باور داشتند و همچنین برتری میر را در شعر خود تصدیق می کردند.
