درباره این برنامه
غیر مکانروبرتو لومبانا در سفرهای خود قبل و به ویژه پس از همه گیر ، این احساس را با غیر از مکان ها داشته است. اصطلاحی که توسط مارک آگوئه ابداع شده است و به آن فضاهای ترانزیتی که با آنها روبرو می شویم اشاره دارد و توجه زیادی به آن نمی کنیم که از یک مکان به مکان دیگر حرکت می کنیم.
یکی از آن فضاهایی که توجه رابرت را به خود جلب می کند ایستگاه های مترو و مترو بود. زیبایی شناسی طراحی کاربردی و بادوام آن به هر شهر و فرهنگی خاص که ارزشهای یک جامعه را ارتباطی می دهد پاسخ می دهد
در لحظه تاریخی خود
به عنوان مثال ، اگر ما یک ماشین مترو در لندن یا توکیو ، مدلین یا
پاریس ، ما می توانیم چهار دیدگاه مختلف و بیان زیبایی را درک کنیم که
با این نقاط جهان مطابقت دارد.
ممکن است به احساس اصلی خود برگردید ، اما چرا او اینها را نقاشی می کند
اتومبیل های مترو بدون مردم؟ لومبانا برای انجام کار خود به عکس گرفتن ادامه داد
نقاشی ها ، در حالی که وی به مسافرت ادامه می داد ، از او پرسید که اگر یک فاجعه طبیعی رخ دهد ، چه اتفاقی برای این فضاها خواهد افتاد ، یک رویداد هسته ای مانند Fukuyama یا جهان چند درجه گرم می شود. مردم همچنان برای انتقال از یک مکان به مکان دیگر به اینجا می آیند. این فضای غیر خالی باقی می ماند. پیش نمایش روبرتو اندکی پس از آن به حقیقت پیوست. هنگامی که بشریت دچار بیماری همه گیر شد ، این فضاها خالی شد.
این کار به ما یادآوری می کند که هرچه از یک مکان به مکان دیگر حرکت می کنیم ، فضایی وجود دارد که هیچ کس متعلق به آن نیست و دیگران مسئول طراحی و نگه داشتن آن هستند. برای وجود انسان در خدمت هدف اتصال همه ما بسیار ارزشمند است.
این سری از نقاشی ها نتیجه یک تجربه فضایی و ادراکی است که واسطه عکاسی است ، که در ادای احترام به ریچارد استس که عکاسی را به یک نقاشی ترجمه می کند ، به بوم رسانه های مختلط تبدیل می شود.
